Enkaz… Nedir enkaz? Müslümanların arz üzerinde istikamet üzere yürüyüşlerinin en şedit maniası olagelmiş enkaz neden, nelerden müteşekkildir? Müslümanlığı arz üzerinde mer’i kılan şeyin aynı zamanda Müslüman kimliği gayri-Müslim kimlikten ayıran şey olduğunu reddetmenin getirdiği maddi ve ruhi yıkım İslâm tarihi boyunca karşımıza çıkan enkaz olarak teşhis edilebilir. Tarihte ve hassaten Müslümanların zamanı ve vakti hemhal kıldığı İslâm tarihinde İslâm’ın dinlerden bir din olmadığı, Allah katındaki yegâne din olduğunu Türklük bizzat sahneye çıkarak apaçık anlatmıştır. Tarihe bakan herkes biz Müslümanların Yahudi ve Hıristiyanlarla hiçbir asırda aynı tarafta mekân tutmadığını, aynı kümede, sözümona semavi dinlerin teşkil ettiği küme içinde yer almadığını görebilir. Ne var ki her anlamda asrilik (modernlik) bu hususta körlüğü zaruret haline soktu. Çünkü asrilikle beraber hiçbir dini diğerinden ayırmayıp aynı zemine oturtma kategorisi doğdu. Bu da yetmezmiş gibi, birilerine her dine dışından bakabilme, her dini pozitivist ölçüye maruz bırakma ehliyeti tanındı. Yani din konusunda modern bir bakış açısına sahip olmak mümkün değildir. Aklen modernleşen dine bakamaz. Türkiye’de “Dünya nereye gidiyorsa biz de oraya gidiyoruz” denilmesinin hikâyesinin aslı budur.

 

Sahih haber almağı bilenler aynı hikâyenin; ama başka bir hikâyenin dâhilinde yaşama şanını seçmiş olanlardır. Zikrine meylettiğimiz bu hikâyenin içine bir kez duhuliye ödenerek girildi mi bir daha çıkmak yoktur. Şöyle düşünün: Bir sevgiyi bırakıp gidenleri o sevgiyi hiç başlatmamış olanlar saymalıyız. Nasıl olur, diyeceksiniz; madem hiç başlamadı, o halde o şahıs neyi, nasıl terk edebiliyor? İşin sırrı işte burada. İçten pazarlıklının sevgisi hiç doğmayacaktır; ama görülebilen pazarlık sebebiyle yaralanan biri vardır. Nasılsa haberdar olanlar çıkmış ve vaziyete hâkim olmuşlarsa bu hadise münfail olanların marifetinden ibaret sayılmalıdır. Bu sebep dolayısıyla haber almağı kim bildiyse hep bir enkaz yığını ile meşgul olmak zorunda bırakıldı. Yaralıyız. Hilkati nimet bilmekle yaralandık. Yaramızı modernliğin gölgelemesiyle göremeyişimiz yüzünden yaratıldığımızın ve hususen ne için yaratıldığımızın ilgi sahamız dışında tutuluşu bizi cinnet sınırına sürüklemiyor. İlgi sahamızın içinde yalnızca büyüme ve enflasyon var. Hayır demek, Türk her şeye rağmen olduğumuzu ikrar etmek bize unutturuldu. Adını dünya şartlarının gerektirdiği Müslümanlık diye anabileceğimiz bir algılama tavrıyla alış verişe icbar edilişimize isyan etmiyoruz veya edemiyoruz. Bize reva görülen muamelenin işte tam burasında Türk değilim diyen herkes suç işliyor. Zira asrileşme ile beraber asriliği (hangi mazeretle olursa olsun) sahiplenenlerin uydurduğu Şark Meselesi onların hükümranlığı için bir idame-i hayat haline gelmiş oluyor. Galata bankerlerinin hiçbiri artık Türkiye’de yaşamıyor. Yerlerine birilerini bıraktılar mı? Bıraktılarsa, kimleri? Bırakmadılarsa, gidip hangi şebekeye eklemlendiler? Türkiye’de haklılık kendine Allah’ın indirdiği haricinde bir yuva kurdu. Bu yuvada ne yapılırsa yapılsın sadece suç işlenmiş oldu.

 

Müslümanlığı günü birlik menfaatlerinin bahanesi şekline sokmuş olanlar Türk değilim dedikleri zaman günaha giriyor. Zira Türk olmamak Kâbe’si elinden alınmış olanların başına gelen her felâketten kâr etme yolunu tutmaktır. Eğer Türkleri Mekke ve Medine’yi teslim etmeme asaletinde yalnız ve savunmasız bırakanlar olmasaydı Dünya Sistemi 1929 Hristiyan yılından altı yıl önce 1923’te çöküşe varan bir bunalıma girecekti. Birileri Türk değilim diyerek sistem, düzen, irtibatlar zinciri olarak küfrün bir hayat öpücüğünden istifade etmesini sağladı. Ekonomik liberalizm Türk olmamanın ekmeğine yağ sürdü.

 

Türküm diyenlerin Türk milletini medeniyet vasıtalarıyla körleştirme, sağırlaştırma, bütün kendine mahsus hissiyattan mahrum, çolak, kötürüm bırakma faaliyetleri devam ederken Türk değilim diyenler mücrim durumuna düştü. Cürüm Türk milletinin ufkunu karartma cürmüydü. Bizi millet yapan her şey hor görüldü. Türk değilim diyenler, bu söyledikleriyle her Türkün bir adım ilerisinde bulunduklarını ifade etmiş oldu. Zira Türk olmamanın müşterisi hazırdı. Türk olmak alıcısız kalmaktı.

 

 Kabahat hangi dine mensup olduğunu anlamaktan âciz kalanlardadır. Bunlar Türküm deseler de, demeseler de kabahatlidirler. Bunlar cenneti özleme hassasından mahrum bırakılmış, nimet diye dünya sürgününün tadını çıkarmağı bilenlerdir. Günah çıkarmak, duvar önünde ağlamak bunlara mahsustur. Kıymetli saydıkları her şeye el koyar, ondan istifadeyi yakınlarına bile çok görürler. Dünya nimeti saydıkları şeyler uğruna şeytanlaşabildikleri kadar şeytanlaşırlar. Şeytanlaşma gücünü ele geçiremediklerinde ise İblis’in bariz varlığıyla uzlaşmanın kârına talip olurlar.

       

İnfak ve Cihat… Yanına bu ikisini almadıysan tembel talebenin dersten döndüğü gibi Cennet’in kapısından dönersin.